Wat hebben we vandaag de dag allemaal aan kronkels die een naam gekregen hebben: dys-dingen, psycho-dingen, hyper-dingen, itis-dingen enz. Onze kronkels worden in een uitgebreide waaier gecatalogeerd, om nog maar over de combinaties ervan te zwijgen. Toch is er, naar mijn bescheiden maar uitgesproken mening, nog eentje dat met hoogdringendheid zou moeten erkend en benoemd worden: chronische, mogelijk aangeboren ‘ego-interpretitis’.
Natuurlijk is het zo dat het niet anders kan dan dat dingen geïnterpreteerd worden maar soms is de marge die men hierbij neemt toch wel, gewild of ongewild, bewust of onbewust, uiterst lastig. Het helpt dan niet om voor de zoveelste keer uit te leggen dat je het toch anders ziet. Vraag jezelf dan af of de ‘relatie’ je uiteindelijk te toxisch is geworden of vind je toch een manier om het van je af te zetten?
Ik heb voor mezelf (want ik interpreteer nu ook) voor het gemak twee categorieën met enkele criteria van (wan)hoop tot verbetering opgesomd:
Verbeterlijke factoren: hier is verbetering van de verstandhouding eventueel mogelijk, mits aanpassing van het volgende:
– het overbrengen van de boodschap (uitstraling, intonatie, lichaamstaal)
– het (reeds bestaande) contact met iemand (duur van de relatie, frequentie van omgang, compatibiliteit van de karakters)
– uitzonderlijke omstandigheden (gevallen van overmacht) waarin er meestal concreter en duidelijker gecommuniceerd wordt
Onverbeterlijke factoren: of toch zelden kans op verbetering!
– de aard van ’t beestje (door opvoeding, ervaringen, overtuigingen)
– de ‘relatie’ tussen betrokkenen (hiërarchie … in rang, bemoeizucht, ‘goede bedoelingen’)
– stugge overredingsdrift (hoe meer de één iets níet wil, hoe meer de ander zijn willetje wil opdringen)
Het vermoeiende en wanhopige aan deze laatste categorie is niet zozeer het soms dominante/arrogante gedrag maar wel de herhaling en volharding van wat die persoon bij jou wil bereiken. Het is in zulke gevallen dat het begrip ‘projectie’ mij heel duidelijk wordt.
“Ik vind dat goed. Jij ook, he?” “We zullen dat doen want dat is leuk.” Halloooo, iemand thuis? Oren en ogen open, aub! Ik vind er niks aan, heb er geen zin in, morgen niet en overmorgen ook niet en als ik het, als bij wonder, toch nog anders zal beslissen, dan zie ik wel wat ik ermee doe maar doe ons beiden een favour … níet op rekenen en zéker niet op wachten!
Anders is het als er een miscommunicatie voorvalt met de eerste categorie. In dat geval kán er misschien nog wél een gezamenlijk doel gesteld worden waarbij alle partijen rekening houden met elkaars pro’s en contra’s. Iemand willens nillens willen overtuigen komt toch nooit goed op de lange termijn! Je kan ook proberen tot een compromis te komen (waar je achteraf samen ook nog even op terugblikt) of een keertje de confrontatie aangaan om de lucht uit te klaren (proberen aan te voelen of dit zin heeft). Misschien nog een tweede keertje … maar genoeg is genoeg! Case closed!
Om dit relaas ietwat zachter te eindigen … algemeen vind ik dat ‘moeilijkere’ relaties daarom niet meteen moeten afgebroken worden. In vele gevallen zijn zulke relaties ook situatiegebonden (bv. ouders) en dan moet je toch wel de verantwoordelijkheid nemen om ze op één of andere (goede) manier in stand te houden. Situatiegerelateerde verbintenissen hebben liefst voldoende werkelijke of figuurlijke afstand tussen elkaar. Compromissen zijn soms mogelijk maar niet altijd.
Geweldig is het als karakters, emoties en doelen gelijklopen of men op z’n minst voelt dat men gehoord wordt. Dan verzeker ik je dat de kans heel groot is dat je naasten, hélemaal uit zichzelf, écht wel te kennen geven wat ze denken en wensen. Alleen dán kan er een ontspannen relatie ontstaan en standhouden.