Ik ben Erlinde en ik ben hoogsensitief. Dit wordt ook HSP genoemd wat ‘Highly Sensitive Person’ betekent. Er schijnt ook werkelijk fysisch een verschil in doorlaten te zijn. Ik heb de ‘stekeltjes’ niet die niet-hoogsensitieven wel hebben en die dienen om wat we niet wensen toe te laten af te ketsen.
Nog vele mensen denken dat hoogsensitiviteit of hooggevoeligheid hetzelfde is als overemotioneel zijn. Dat komt er in vele gevallen wel bij (vaak door te sterke empathie) maar het is zeker niet de essentie. Het gaat echter over het in hoge mate ervaren van prikkels van buitenaf, over de diepe beleving van allerlei mogelijke indrukken.
Emotionaliteit kan je onderverdelen in 2 groepen. Enerzijds het emotioneel zijn vanuit een persoonlijke context, bv. als er iets met onze dierbaren gebeurt en anderzijds het willens nillens emotioneel betrokken raken bij eender wat dat speelt in de wereld. Beiden kunnen gaan van euforie tot diepe neerslachtigheid.
Emoties komen voort uit een gevoel dat je ergens bij krijgt. Hoe intenser dat gevoel, des te groter de emotie. Maar het soort emotie dat verschillende mensen bij eenzelfde gevoel krijgen, kan heel uiteenlopend zijn. Neem nu vuurwerk. Iedere aanwezige krijgt in mindere of meerdere mate eenzelfde prikkel: geknal. Sommige mensen zijn daar niet speciaal van onder de indruk maar andere voelen zich dan weer als in een sprookjesfilm of net bang als in een actiefilm. Het voorbeeld had ook gewoon een druppende kraan kunnen zijn. Of een geur.
Dan is er nog het subtiele maar wezenlijke verschil tussen ‘iets verdragen’ en ‘iets tolereren’. Je verdraagt iets als je makkelijk iets kan verwerken. Tolereren betekent eerder dat je iets wil toelaten, dat je ‘het kan hebben’. Het is wel opvallend hoe nauw dat allemaal met mekaar verweven is bij hooggevoeligen (HSP).
Ik heb last van vele soorten geluid: meer van plotse en onderbroken geluiden maar minder van constante en echt noodzakelijke. Is iets echt nodig? Kan het echt niet anders? Hoe lang zal het duren? Roept die klant omdat hij een probleem heeft of is dit zijn gewone doen? Wat ook weer relatief is, natuurlijk. Geef mij maar zoveel mogelijk de middelmaat. Niet te veel en niet te weinig.
Velen zien het bij zichzelf niet dat ze hoogsensitief zijn, net zoals dat vaak zo is met sommige andere hersenkronkels of genetische erfelijkheden. Ze weerleggen hun daden en gedachten door het benadrukken van de omstandigheden. Echt vervelend wordt het als je van jezelf weet dat je een bepaalde eigenschap hebt maar dat anderen zeggen dat dat niet waar is. Ongeloof kan iemand heel eenzaam maken.
Het is soms niet simpel om meerdere HSP’s bij elkaar te hebben. Het is zoals bij elke kronkel: ieder op zich is nog steeds uniek! De kans is dus heel reëel dat ze elk apart voor andere prikkels gevoelig zijn. De één is bv. gevoeliger aan geluiden en de ander meer aan geuren of themperaturen … of aan vanalles wat. Daarnaast heb je ook nog de verschillende karakters en verledens.
Het is niet altijd evident meteen te weten of je iets of iemand onder de noemer HSP kan plaatsen. Dit kom je vaak pas te weten als je iemand beter kent. Het probleem hierbij is dat hooggevoeligen zich niet altijd willen laten kennen, ergens een mooi bijpassende reden voor verzinnen of ergens een humoristische toets aan geven. Ze reageren dan zoals ze denken dat het van ze verwacht wordt, vaak uit angst toch niet begrepen of aanvaard te worden.
Zo zijn er ook nog andere groepen die geleerd hebben zich aan te passen om zo veel mogelijk de aandacht van zich af te houden: mensen met autisme, met manische depressie, verlegen mensen, mensen met een leerstoornis, met angsten, met trauma’s, … Deze personen zijn niet minderwaardig, ze zijn anders.
Het schrijnende is dat het net deze mensen zijn die grote nood hebben aan erkenning van wie ze zijn. Ze hebben niets aan confronterende commentaar die ze al zo vaak hebben moeten horen, één van de redenen waarom ze soms graag alleen zijn, wel aan ondersteuning en tegemoetkoming. En dit is leuk: Het zou je verbazen hoe snel ze openbloeien mits bereidheid tot aanvaarding en compromissen door anderen.
Ikzelf sta mijn mannetje op goede dagen. Het is wel frappant dat ik zeer snel contact maak met iemand maar dan onmiddellijk bedenk dat dit ‘goed was voor slechts één keer’. Mensen (entertainen) vraagt veel energie. Daarenboven blijven ze de dingen meestal toch maar door hun eigen bril bekijken, hoe vaak je ook iets uitlegt.